Een gebrek aan richtingsgevoel
Je bent vast wel eens verdwaald. Misschien kon je de weg naar je auto niet vinden op een grote parkeerplaats of kon je niet terug naar je hotel in het buitenland. Vervelend, maar met behulp van een kaart, Google Maps of door de weg te vragen aan een vriendelijke voorbijganger kom je waarschijnlijk weer snel op ‘het rechte pad’.
Overal en altijd verdwalen
Maar sommige mensen, zoals ik, verdwalen echt overal, en dan niet in een onbekende omgeving, maar op plekken die ze goed kennen, zoals hun buurt of het sportcentrum.
Als ik een voor mij onbekend gebouw inga, moet ik bij het naar buiten gaan eerst goed rondkijken voordat ik weet of ik naar links or rechts moet. Vaak weet ik het niet en begin maar op goed geluk te lopen.
De paniek die om het hart slaat als het navigatiesysteem zegt: “rij richting het noorden” is groot. Of als iemand aan de instellingen van het navigatiesysteem heeft gezeten zodat het pijltje nu altijd naar het noorden wijst, in plaats de richting aangeeft waarin we moeten rijden. Niet doen!
Ziekenhuizen, warenhuizen, grote hotels, voor mij zijn ze een crime. Het is mij zelfs gelukt om in een kroeg te verdwalen.
Verder ben ik tamelijk normaal. Ik zou zelfs zeggen redelijk intelligent, met twee universitaire opleidingen achter de rug. Ik heb zover ik weet geen hersenbeschadigingen of neurologische aandoeningen. Toch heb ik hier al sinds mijn kindertijd behoorlijk last van.
Onbegrip in je omgeving
Hoe vaak ik niet gehoord heb, “Ik verdwaal ook wel eens”. Maar ik durf te stellen dat het in overgrote deel van de gevallen het niet vergelijkbaar is met mijn ervaring.
Ik verdwaal echt overal. Op een veerboot met meerdere verdiepingen kostte het me zeker een half uur om de weg terug van het toilet naar mijn zus te vinden. Zij kon zich er niets bij voorstellen.
Mijn partner heeft de eerste twintig jaar van onze relatie geweigerd te geloven dat ik geen kaart kon lezen. Als ik maar zou willen en oefenen dan zou ik het kunnen leren. Inmiddels weet hij beter.
Topografische desoriëntatie
Aangeboren topografische desoriëntatie verwijst naar een vorm van ruimtelijke desoriëntatie die aanwezig is vanaf de geboorte of zich op jonge leeftijd ontwikkelt.
Mensen die aan deze aandoening lijden, hebben vanaf jonge leeftijd moeite met het begrijpen van ruimtelijke relaties, het vormen van een mentale kaart van hun omgeving en het navigeren in verschillende locaties.
De exacte oorzaak van aangeboren topografische desoriëntatie is niet altijd duidelijk, maar het wordt vaak geassocieerd met afwijkingen in de hersenontwikkeling die van invloed zijn op de verwerking van ruimtelijke informatie. Het kan worden veroorzaakt door genetische factoren, hersenontwikkelingsstoornissen of andere neurologische oorzaken.
Wat doe je als je geen richtingsgevoel hebt?
Ik heb mijn leven erop aangepast. Vroeger voor Google Maps vertrok ik minstens een uur eerder dan de reistijd van huis als ik voor mij naar een onbekende plek moest. Google Maps helpt enorm, maar niet altijd. Op sommige plekken werkt het systeem niet (goed). Dus dan ben ik alsnog aangewezen op aanwijzingen van voorbijgangers. Zo gauw die meer dan twee afslagen opnoemen ben ik echter al weer afgehaakt.
Gelukkig paniek ik niet gauw. Ik weet dat ik verdwaal en heb tot nu toe altijd nog op een of andere manier de weg naar huis gevonden. Soms met behulp van vreemden die me naar huis brachten, een taxi, de bus of door urenlang rond de dolen. Het komt meestal goed, maar leuk is het niet.
Toevallig las ik een tijd geleden hier iets over in een krantenartikel. Er zijn meer mensen zoals ik. Niet veel, slechts zo’n drie procent van de bevolking heeft hier last van, maar ik ben in ieder geval niet de enige.
Er is zelfs een Facebook groep voor lotgenoten. Niet dat zij oplossingen hebben, want die zijn er (nog) niet. Maar je kunt in ieder geval met elkaar lachen om soms hilarische situaties.